Κριτική της παράστασης "Ερωτική Μονομαχία"

Παρακολουθήσαμε στο θέατρο Άλφα, την παράσταση Ερωτική Μονομαχία, σε σκηνοθεσία της Κερασίας Σαμαρά. Πρόκειται για μια ανάλαφρη κωμωδία των Scribe και Legouvé, πρότυπο δεξιοτεχνικής γραφής, που χαρακτηρίζεται από κομψότητα, χάρη και χιούμορ. Το κείμενο, επίσης, έχει πολλές αναφορές στα ιστορικά γεγονότα της εποχής που πραγματεύεται, την πτώση δηλαδή του Βοναπάρτη και την προσπάθεια των βασιλικών να υπερισχύσουν των «συνωμοτών». Επίσης, γίνεται έντονος λόγος για τις ταξικές διαφορές της περιόδου. Το έργο περιστρέφεται γύρω από τα τεχνάσματά του, σε μια ταραγμένη πολιτικά εποχή, ενώ στηλιτεύεται παράλληλα με χιούμορ η διαφθορά και ο φανατισμός των αντίπαλων παρατάξεων που διαδέχονται η μία την άλλη στην εξουσία.

Ένας νεαρός, όμορφος επαναστάτης γίνεται το μήλον της έριδος ανάμεσα σε δύο θελκτικές νέες γυναίκες, θεία και ανιψιά, που τον διεκδικούν. Στη Γαλλία του 1817, όπου βασιλεύει ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΗ’, οι οπαδοί του έκπτωτου αυτοκράτορα Ναπολέοντα, χαρακτηρίζονται συνωμότες για το παραμικρό.

Έναν τέτοιον νέο και όμορφο ευγενή, εχθρό του βασιλέα, τον Ερρίκο ντε Φλαβινιέλ (Αλέξανδρος Νταβρής), υποθάλπει στον πύργο της η δαιμόνια Κόμισσα ντ’ Οτρεβίλ (Κερασία Σαμαρά). Η ίδια, αλλά και η νεαρή χαριτωμένη ανεψιά της Λεονή (Βίκυ Μαραγκάκη), πιάνονται στα δίχτυα της γοητείας του Ερρίκου. Η Κόμισσα κάνει τα πάντα για να τον διασώσει από τα νύχια του αρχηγού της αστυνομίας Βαρώνου ντε Μονρισάρ (Μιχάλης Μαρκάτης) ο οποίος καταδιώκοντάς τον φθάνει μέχρι τον πύργο της. Η Κόμισσα συγκρούεται μαζί του και τον παρασύρει με αριστοτεχνική κομψότητα από τη μία παγίδα στην άλλη, ώσπου φυγαδεύει τον Ερρίκο κάτω απ’ τη μύτη του αρχηγού. Στο σχέδιο αυτό, βοηθά ο Γουσταύος ντε Γκρινιόν (Σαράντος Γεωγλερής), πιστός φίλος της Κόμισσας, ο οποίος μετά τις ερωτικές της υποσχέσεις, πείθεται να παραμερίσει τη φυσική του δειλία και να θέσει τη ζωή του σε κίνδυνο, προκειμένου να της φανεί χρήσιμος στη διάσωση του Ερρίκου.

Ο πενταμελής θίασος, με πρωτοπόρο τη σκηνοθέτη και πρωταγωνίστρια Κερασία Σαμαρά, προσέφερε με ζωντάνια και παλμό το γέλιο και τη διασκέδαση. Ο Σαράντος Γεωργέλης, στο ρόλο του λιπόψυχου Γουσταύου ντε Γκρινιόν μαζί με τον Μιχάλη Μαρκάτη, στο ρόλο του Βαρώνου ντε Μορτισάρ, δίνουν την κωμική πνοή στο έργο.

Σκηνοθετικά, η Κερασία Σαμαρά πόνταρε στο παιχνίδι των μεταμφιέσεων. Το σκηνικό, όπως και τα κοστούμια, είναι απόλυτα ρεαλιστικά για την εποχή που αναφέρονται. Επίσης, στο κέντρο της σκηνής παρακολουθούμε ένα τζάμι με εσωτερικό φωτισμό, στο οποίο μας προβάλλονται κάποιες εξωκειμενικές σκηνές (πρόκειται για σκηνές που αναφέρονται στο έργο, αλλά ο θεατής δεν τις βλέπει ζωντανά στην σκηνή), Επιπροσθέτως, στην παράσταση συναντάμε, εκτός από την υποκριτική και ζωντανό τραγούδι και αναφορές σε ζωγραφική και χορό. Την επιμέλεια της κίνησης των ηθοποιών έχει επιμεληθεί η ηθοποιός Βίκυ Μαραγκάκη.

Συμπερασματικά, η ερωτική μονομαχία είναι μια τρυφερή παράσταση, που προσφέρει απλόχερα το γέλιο και την ευχαρίστηση, με ζωντανό τραγούδι και χορό, και υπέροχα σκηνικά και κοστούμια.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Ιώ Μαρμαρινού
Σκηνοθεσία: Κερασία Σαμαρά
Μουσική : Τάσος Καρακατσάνης
Εικαστική Δημιουργία: Θανάσης Παναγιώτου
Κοστούμια: Κώστας Βελινόπουλος
Φωτισμοί: Γιώργος: Μπούχρας
Στίχοι Τραγουδιών: Κερασία Σαμαρά
Βοηθός Σκηνοθέτη: Τώνια Αποστόλου
Φωτογραφίες: Αγγελική – Ειρήνη Μήτση
Κατασκευή Κοστουμιών: Βεστιάριο Συρογιάννη
Συμπαραγωγή: Θεατρική εταιρεία ΘΕΣΙΣ www.thesisproduction.gr
και ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΦΑ

Γράφει η θεατρολόγος Μαριαλένα Δογγούρη
1η δημοσίευση:kallitexnes.gr

Κριτική της παράστασης "Marvin's Room"

Το Σάββατο, 23 Ιανουαρίου, στον πολυχώρο Vault, που διανύει μια πολύ παραγωγική χρονιά, παρακολουθήσαμε την εξαιρετική παράσταση «Μarvin’s Room», που παρουσιάζεται πρώτη φορά στην Ελλάδα,  ταυτόχρονα με το Globe Theatre στο Chicago (με αφορμή την επέτειο 25 χρόνων από το 1ο ανέβασμα του έργου).

Η υπόθεση του έργου βρίσκει τον 43χρονο σήμερα Χανκ να μας διηγείται την ξεχωριστή ιστορία της οικογένειάς του και τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν πίσω στο 1991, όταν εκείνος ήταν 18 χρονών και έγκλειστος σε ίδρυμα λόγω της ανάρμοστης συμπεριφοράς του. Ήταν τότε που η μητέρα του, Λι, του μίλησε για πρώτη φορά για την αδελφή της, Μπέσυ, με την οποία τα τελευταία 20 χρόνια δεν είχαν καμία επαφή και η οποία ζούσε στο πατρικό τους σπίτι στη Φλόριντα μαζί με την θεία Ρουθ και με τον κατάκοιτο πατέρα τους, δηλαδή τον παππού του Χανκ, Μάρβιν. Με αυτόν τον τρόπο ο ήρωας και ο μικρότερος αδελφός του, Τσάρλι, πληροφορήθηκαν για την άγνωστη ως τότε σε εκείνους οικογένειά τους. Αιτία για την ξαφνική αποκάλυψη ήταν το γεγονός πως η Μπέσυ έπασχε από λευχαιμία και χρειαζόταν συμβατό δότη μυελού των οστών

Μια διαλυμένη οικογένεια επανενώνεται με αφορμή την αρρώστια. Σε αυτό το έργο δεν υπάρχουν καλοί και κακοί χαρακτήρες, ούτε σωστές και λάθος επιλογές, μονάχα οι συνέπειές τους, τις οποίες οι ήρωες είναι αναγκασμένοι να δεχτούν.

Ο Δημήτρης Καρατζιάς έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα πολύ δυνατό έργο, με εκπληκτικές ερμηνείες. Η παράσταση προσφέρει στον θεατή μια σκληρή αλήθεια, η οποία όμως, ταυτόχρονα είναι και γλυκιά. Σκηνοθετικά εκμεταλλεύεται την μικρή σκηνή και την προσαρμόζει σε ότι ζητάει το κείμενο. Έτσι η σκηνή μετατρέπεται σε ιατρείο, σπίτι, ψυχιατρείο, μέχρι και στην disneyland. Και αυτό το καταφέρνει με την γρήγορη αλλαγή σκηνικών και με σκηνικά λειτουργικά που μετατρέπονται σε ότι μπορεί ο καθένας να φανταστεί. Ακόμα, στο έργο βλέπουμε μέχρι και παράλληλες σκηνές.

Η Αθηνά Τσιλύρα, στο ρόλο της Μπέσυ, μιας γυναίκας που έχει αφιερώσει την ζωή της στην φροντίδα των άλλων, είναι εξαιρετική. Συναισθηματικά μεταδίδει στον θεατή τον φόβο που βιώνει κάθε άνθρωπος μπροστά στον πόνο και στο θάνατο. Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, στο ρόλο της Λι, χαρίζει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της, ενσαρκώνοντας μια γυναίκα που πρέπει να συμφιλιωθεί τόσο με την αδερφή της και την ασθένειά της, όσο και με τον οργισμένο γιο της. Ο Δημήτρης Καρατζιάς, στο ρόλο του οργισμένου εφήβου Χανκ, εκπλήσσει, καθώς καταφέρνει απόλυτα να παρουσιάσει την επιφυλακτικότητα και την οργή του έφηβου ήρωα.

Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης υποδύεται τους γιατρούς στην παράσταση. Άλλοτε ανάλαφρος και αστείος, (η διάγνωση της λευχαιμίας προκαλεί γέλιο στους θεατές), και άλλοτε σοβαρός σαν ψυχίατρος του Χανκ. Ο γιατρός λοιπόν μαζί με τον ρόλο της θείας Ρούθ, προσφέρουν στο θεατή ένα γλυκόπικρο χιούμορ, που χωρίς αυτό η παράσταση θα ήταν αφόρητα βαριά. Η κυρία Γιάννα Σταυράκη ερμηνεύει τον ρόλο της θείας Ρούθ, μιας γυναίκας που πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής της με αναπηρία. Η κυρία Σταυράκη παρουσιάζει έναν χαρακτήρα που έχει μια παιδικότητα, και λόγω της ηλικίας αλλά και λόγω του χαρακτήρα της. Αποτελεί μάλιστα την πιο γλυκιά φιγούρα του έργου. Τέλος, ο Στράτος Στρατηγαρέας, στο ρόλο του μικρότερου γιού, ενός παιδιού που βιώνει όλα τα προβλήματα της οικογένειας, προβάλλει την αθωότητα που είναι τόσο σημαντική για τον χαρακτήρα.

Το «Marvin’s Room» είναι ένα εκπληκτικό έργο με εξαιρετικές, σπαραχτικές σε κάποια σημεία ερμηνείες, με καταπληκτική σκηνοθεσία που θα σας κάνει να γελάσετε και να συγκινηθείτε.


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Μελισσάνθη Μάχουτ
Σκηνοθεσία / Δραματουργική Επεξεργασία : Δημήτρης Καρατζιάς
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης
1ο βιολί: Μελίνα Γαλανού
1ο τσέλο: Μαντώ Αγουρίδου
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Κοστούμια : Aλέξης Φούκος
Βοηθός Ενδυματολόγου: Χάρης Άνθης
Ενδύματα ηθοποιών: Τα Ρούχα του Βασιλιά
Περούκες: Άγγελος Σαχιτζής – Περούκες
Ειδική περούκα:  Ευγενία Παπαδοπούλου
Κατασκευαστής σκηνικών: Κώστας Μπακάλης
Ιατρικός εξοπλισμός: Ιατρικό Κέντρο Αμαρουσίου
Φωτογραφίες/ Αφίσα: Γεωργία Σιέττου, Στέλιος Δανιήλ (S&G Face2Face Photography)
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Βαγγέλης Λάσκαρης
Παραγωγή: VAULT

Γράφει η θεατρολόγος Μαριαλένα Δογγούρη
1η δημοσίευση:kallitexnes.gr

Κριτική της παράστασης "Ο κουρέας της Σεβίλλης"

Την Δευτέρα 25 Ιανουαρίου, βρεθήκαμε στο θέατρο Κιβωτός και  στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης, «Ο κουρέας της Σεβίλλης», σε κείμενο και σκηνοθεσία της μοναδικής Κάρμεν Ρουγγέρη.  Πρόκειται για μια παράσταση που τα έχει όλα, χορό, μουσική, τραγούδι και σπαρταριστές σκηνές γέλιου.

Η Κάρμεν Ρουγγέρη κάνει πάλι το θαύμα της, ενορχηστρώνοντας μια τρυφερή παράσταση, με σεβασμό στο παιδικό κοινό, όπως άλλωστε κάνει τόσα χρόνια.

Όλα ξεκίνησαν στο Πράντο, μια μικρή πόλη της Ισπανίας πολλά χρόνια πρίν, όταν η Ροζίνα, ένα χαριτωμένο κορίτσι απ’ τη Σεβίλλη είχε πάει να επισκεφθεί μια θεία της. Δεν είχε προλάβει να μπει στο σπίτι όταν ξαφνικά αντίκρισε τον κόμη Αλμαβίβα, που έτυχε να περνάει από κει. Αυτό ήταν! Μια ματιά ανάμεσα σ’ ένα αγόρι και ένα κορίτσι και η αγάπη της ιστορίας μας έχει κιόλας γεννηθεί…
Λίγες μέρες αργότερα ο Αλμαβίβα στέλνει προξενήτρα στο Γέρο-Μπάρτολο, τον κηδεμόνα της Ροζίνας, για να ζητήσει το χέρι της. Εκείνος όμως αρνείται!
Τότε ο Κόμης αποφασίζει να τη βρει μόνος του και με τη βοήθεια του Φίγκαρο, του ξακουστού κουρέα της Σεβίλλης…

Σε αυτό το έργο δεν χρειάζεται απλά να συνοδέψετε το παιδί σας, αλλά μπορείτε να πάτε και με μια φίλη ή φίλο σας, χωρίς ενοχές, καθώς η παράσταση είναι για όλες τις ηλικίες, ενώ κρατάει το ενδιαφέρον των παιδιών στο ακέραιο μέχρι το τέλος. Με παραμυθένια σκηνικά, που μετακινούνται σαν από μόνα τους πάνω στη σκηνή και φαντασμαγορικά, πολύχρωμα κουστούμια, που μεταφέρουν αυτό το τρυφερό κοινό σε άλλες εποχές. Η Χριστίνα Κουλουμπή, που ήταν υπεύθυνη για σκηνικά και κουστούμια, είναι γεγονός πως έκανε εκπληκτική δουλειά.

Η σκηνοθεσία είναι γρήγορη, με ταχύτατη αλλαγή σκηνικών, που μετατρέπουν τη σκηνή σε πλατεία, σπίτι ή κουρείο. Οι κινήσεις των ηθοποιών είναι απόλυτα μελετημένες και χορογραφημένες. Η μοναδική αφήγηση της Κάρμεν Ρουγγέρη δίνει στην παράσταση μια παραπάνω χροιά παραμυθιού. Η μουσική  και τα τραγούδια είναι καταπληκτικά, σε μια παράσταση που κρατάει τα πιο μελωδικά μέρη της όπερας και μετατρέπει τις άριες και τα φωνητικά σύνολα σε τραγούδια, δημιουργώντας μια όμορφη μουσική θεατρική εικόνα.

Όλοι οι ηθοποιοί  ήταν εξαιρετικοί και ανταπεξήλθαν πλήρως σε μια τόσο απαιτητική παράσταση, που απαιτεί και υποκριτική και χορό και τραγούδι. Ο Νίκος Σταυρακούδης, στον ρόλο του γιατρού που θέλει να παντρευτεί την προστατευόμενή του για να πάρει την προίκα της, έκλεψε την παράσταση.  Ο Αντώνης Βαρθαλίτης, στο ρόλο του ερωτευμένου νέου, χαρίζει μια πολύ γλυκιά ερμηνεία. Η Παναγιώτα Τσίτσου, η Βερόνικα Δαβάκη και η Κατερίνα Γεωργάκη, χαρίζουν εκπληκτικές ερμηνείες, γεμάτες γέλιο και τραγούδι.

Ο «Κουρέας της Σεβίλλης» είναι μια πολύ γλυκιά παράσταση, για μικρούς και μεγάλους, που θα σας μεταφέρει σε μια άλλη, μαγική εποχή, με εκπληκτικά τραγούδια και μελωδίες, ωραίες ερμηνείες και σπαρταριστές σκηνές γέλιου.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο – Σκηνοθεσία:  Κάρμεν Ρουγγέρη
Σκηνικά-Κοστούμια: Χριστίνα Κουλουμπή
Κίνηση-χορογραφίες-φωτισμοί:  Πέτρος Γάλλιας
Διασκευή-Ενορχήστρωση:  Αμβρόσιος Βλαχόπουλος, Ρεντόνα Κόλα
Στίχοι & επιλογή μελωδιών:  Ανδρέας Κουλουμπής
Διδασκαλία Τραγουδιών:  Ανδρέας Κουλουμπής, Μίνα Δελαπόρτα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργάκη
Βοηθός Ενδυματολόγου:  Έρρικα Αλαμάνου
Υπεύθυνη Γραφείου Παραγωγής:  Κατερίνα Μπανασάκη
Artwork: Λουκάς Μελάς

Γράφει η θεατρολόγος Μαριαλένα Δογγούρη
1η δημοσίευση:kallitexnes.gr

Κριτική της παράστασης "Ισορροπιστής αεροσκαφών"

Βρεθήκαμε στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης «Ισορροπιστής αεροσκαφών» στο θέατρο Αθηναΐς, σε κείμενο του Θεόδωρου Θεοδωρίδη και σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Γκόνη, ενώ τον κεντρικό ρόλο τον κατείχε ο μοναδικός Δημήτρης Πιατάς.

Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο που πραγματεύεται το θέμα του ρατσισμού, της διαφορετικότητας και της προσωπικής επιβεβαίωσης. Αποτελεί ένα τρυφερό κείμενο, με αυτοαναφορικά στοιχεία, που θίγει ευθέως προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας όπως τον κοινωνικό ρατσισμό.

Ο ήρωας Αλέξανδρος Ελεφάντης – όνομα και πράγμα- βρίσκει επιτέλους την κλίση του και έχει την ευκαιρία  να χρησιμοποιήσει ένα σώμα που ούτε αυτός ούτε κανείς άλλος μπορεί να αποδεχτεί, για το ευρύτερο καλό, σαν ισορροπιστής αεροσκαφών. Κυριολεκτικά, δουλειά του ήρωα είναι να κρατάει με αντίβαρο το σώμα του τα αεροπλάνα σε μια ισορροπία, για να αποφευχθεί η πτώση τους. Μάλιστα, η δουλειά του αποδεικνύεται τόσο πολύτιμη, που μέχρι και η NASA ζητάει να αξιοποιήσει τα ταλέντα του.

Σκηνοθετικά, ο Θοδωρής Γκόνης πόνταρε στο άπειρο ταλέντο του πρωταγωνιστή του. Η σκηνή χωρίζεται σε δυο επίπεδα, ενώ σαν σκηνικό υπάρχει ένα video wall που σε όλη τη διάρκεια της παράστασης δείχνει εικόνες από ελέφαντες και από αεροπλάνα.

Ο Δημήτρης Πιατάς χαρίζει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του ισορροπώντας ανάμεσα σε μια παιδικότητα και σε μια ίσως πιο επιβεβλημένη ενήλικη συμπεριφορά. Τον βλέπουμε από την μια να παίζει με αεροπλανάκια και από την άλλη να διαπραγματεύεται επαγγελματικό συμβόλαιο με την NASA.  Είναι ασταμάτητος πάνω στη σκηνή: χορεύει από μπαλέτο μέχρι και ζεϊμπέκικο, τραγουδάει Sinatra, ενώ επιστρατεύει μέχρι και selfie stick, χαρίζοντας απλόχερα το γέλιο.  Μαζί του στη σκηνή βλέπουμε και τον Αλέξανδρο Τούντα, ο οποίος ερμηνεύει πολλούς ρόλους, όσους σημάδεψαν την ζωή του ήρωα. Η χημεία του με τον Πιατά ήταν χειροπιαστή και αυτό το σκηνικό τους «πάντρεμα» είχε ως αποτέλεσμα η αίθουσα να σείεται από τα γέλια των θεατών.

Ο «Ισορροπιστής αεροσκαφών» αποτελεί  ένα μικρό ύμνο για τη δύναμη των ελαττωμάτων μας που μας κάνουν διαφορετικούς. Γιατί ο ρατσισμός στοχεύει πάντα στο διαφορετικό όποιο και αν είναι αυτό. Και βέβαια ο Δημήτρης  Πιατάς εδώ, δεν το ισορροπεί το σκάφος, …το απογειώνει.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο: Θόδωρος Θεοδωρίδης
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Στρούλια
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Βοηθός σκηνοθέτη: Ανδρέας Ανδρέου

Ερμηνεύει ο Δημήτρης Πιατάς

Συμμετέχουν ο Αλέξανδρος Τούντας και ο Ανδρέας Ανδρέου

Παραγωγή
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΚΟΙΝΩΦΕΛΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΑΒΑΛΑΣ
ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας

Συμπαραγωγή
TEXNIS Οργάνωση Θεάματος

Γράφει η θεατρολόγος Μαριαλένα Δογγούρη
1η δημοσίευση:kallitexnes.gr

Κριτική της παράστασης "Cavewoman"

Tην Τρίτη 16 Φεβρουαρίου, βρεθήκαμε στην πρεμιέρα της παράστασης Cavewoman στο θέατρο Coronet στο Παγκράτι. Το Cavewoman είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία, που απευθύνεται και σε άντρες και σε γυναίκες, και ως θέμα της έχει τη σχέση άντρα –  γυναίκας, και πως αυτή έχει εξελιχτεί στους αιώνες.

Μια γυναίκα σε νευρική κρίση μια μέρα πριν τον γάμο της. Οι θεατές είναι οι καλεσμένοι σε αυτό το γάμο, που από λάθος του γαμπρού, φτάνουν μια μέρα νωρίτερα.

Η παράσταση ξεκινάει με ένα video στο οποίο δίνεται διαφορετική εκδοχή για την γέννηση των πρωτόπλαστων. Έτσι, στην εκδοχή της Cavewoman ο Αδάμ γεννιέται από τον τρίτο μαστό της Εύας, και με αυτή την γέννηση του άντρα, ήρθε και η καταστροφή του κόσμου.

Πρόκειται για μια καθαρά διαδραστική παράσταση. Το κοινό συμμετέχει σε όλη την παράσταση, απαντάει σε ερωτήσεις της νύφης, την βοηθάει να ντυθεί, μέχρι και που ανεβαίνει στη σκηνή για μια γρήγορη γυμναστική. Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Κυριακού είναι βασισμένη στη διαδραστικότητα αυτή και φυσικά στην ηθοποιό Δήμητρα Παπαδήμα, της οποίας οι κινήσεις είναι απόλυτα μελετημένες. Τα σκηνικά αντικείμενα αποκτούν διάφορες σημασίες, έτσι ένα σεντόνι μετατρέπεται σε πέπλο και ένα παπούτσι σε ανθοδέσμη. Το σκηνικό είναι πολύ απλό, ένα σύγχρονο σαλόνι με δύο καρέκλες και δυο βιβλιοθήκες.

Η Δήμητρα Παπαδήμα είναι καταπληκτική σε αυτόν τον ανατρεπτικό, ξεκαρδιστικό μονόλογο. Είναι απόλυτα πληθωρική πάνω στη σκηνή και την κατακτά όλη. Κάνει τα πάντα πάνω στη σκηνή, και την γυναίκα και τον άντρα, κάνει γυμναστική, ντύνεται, μέχρι και σπαγκάτο κάνει.

Το Cavewoman είναι μια σύγχρονη κωμωδία για την γυναικεία ψυχολογία, απάντηση στον δημοφιλή Caveman, που θέτει διάφορα ερωτήματα, όπως για παράδειγμα αν άλλαξαν οι ρόλοι και αν η γυναίκα έχει καταντήσει κυνηγός και ο άντρας συλλέκτης. Πρόκειται για μια ξεκαρδιστική παράσταση που θα σας κάνει να κλάψετε από τα γέλια.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
 Μετάφραση – σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Κυριακού
Σκηνικά – κοστούμια: Κώστας Βελινόπουλος
Βίντεο παράστασης: Κώστας Κιμούλης
Ακούγονται οι ηθοποιοί: Τζέσυ Παπουτσή, Γιάννης Μποσταντζόγλου
Θέατρο Coronet, Mogul Theater


Γράφει η θεατρολόγος Μαριαλένα Δογγούρη
1η δημοσίευση:kallitexnes.gr

Κριτική της παράστασης "Το ημερόλογιο ενός τρελλού"

Την Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου, βρεθήκαμε στην πρεμιέρα της παράστασης «Το ημερολόγιο ενός τρελλού» του Νικολάι Γκογκόλ, στο θέατρο Eliart, που έχει φέτος μια πολύ παραγωγική χρονιά.

Τα διηγήματα του Γκογκόλ τα χαρακτηρίζει η απλότητα του μύθου, η ακέραια αλήθεια της ζωής, η πρωτοτυπία τους και το κωμικό στοιχείο που τα εμψυχώνει, στοιχείο που πάντα το νικάει ένα βαθύ αίσθημα λύπης και απελπισίας.

Οι πιο βαθιές και ενδόμυχες σκέψεις ενός ανθρώπου ζωντανεύουν πάνω στη σκηνή με τρόπο συγκλονιστικό. Ένας ήρωας ευγενικής καταγωγής που είναι εγκλωβισμένος σε μια συμβατική ζωή δημόσιου υπαλλήλου, που δεν τον καλύπτει. Ένας άνθρωπος που θέλει περισσότερα από την ζωή του, και βρίσκει διέξοδο σε μια φαντασίωση που τον οδηγεί στην σωματική και πνευματική τιμωρία. Ο ρόλος αυτός αποπνέει μια γλυκάδα, τρυφερότητα, αθωότητα, παιδικότητα. Είναι ένας χαριτωμένος, πομπώδης χαρακτήρας.

Το σκηνικό είναι αφαιρετικό καθώς αποτελείται από σκισμένα άσπρα σεντόνια που κρέμονται, μια σκισμένη πολυθρόνα στο κέντρο της σκηνής και αριστερά και δεξιά από εφημερίδες. Τα ρούχα του ήρωα παραπέμπουν σε κλοσάρ, σε άστεγο, καθώς είναι μαύρα με τρύπες και στη συνέχεια άσπρα με τρύπες. Η σκηνοθεσία των Δημήτρη Γιώτη και  Αλέξανδρου Κλημόπουλου, όπως σε κάθε μονόλογο είναι εστιασμένη πάνω στον πρωταγωνιστή. Κάθε φορά που αλλάζει η ημερομηνία στο ημερολόγιο γίνεται μια μικρή παύση με μουσική, ενώ κλείνουν τα φώτα τόσο ώστε να δώσουν στον ηθοποιό χρόνο να αλλάξει θέση και στον θεατή χρόνο να αποσυμφορηθεί, να ξεκουραστεί, να αποστασιοποιηθεί.

Τα φώτα έχουν σημαντικό ενδιαφέρον στην παράσταση καθώς αντανακλούν και τονίζουν την ψυχολογία του ήρωα. Έτσι η εναλλαγή του κόκκινου χρώματος με το μπλε συμβολίζουν την νοητική κατάσταση του ήρωα, την κόλαση και τον παράδεισο μέσα του, τις λογικές σκέψεις από της μη λογικές.

Η ερμηνεία του Δημήτρη Γιώτη ήταν συγκλονιστική. Κατάφερε με απόλυτη επιτυχία να κοινωνήσει την ψυχική κατάσταση του ήρωα, με απόλυτο σεβασμό και καθαρότητα Σε όλη τη διάρκεια της παράστασης είχε γίνει ένα με τον χαρακτήρα, καθηλώνοντας πραγματικά όλους τους θεατές. Στον ρόλο χάρισε την παιδικότητα και αθωότητα που το κείμενο απαιτούσε.

Το «Ημερολόγιο ενός τρελλού» είναι ένα μεγαλοφυές έργο, που προσφέρει αλήθειες για την ζωή και την κοινωνία και για αυτόν ακριβώς τον λόγο παραμένει επίκαιρο μέχρι και σήμερα. Μια καταπληκτική παράσταση με την καθηλωτική ερμηνεία του Δημήτρη Γιώτη που δεν πρέπει να χάσετε.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Απόδοση – διασκευή: Δημήτρης Γιώτης

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Γιώτης, Αλέξανδρος Κλημόπουλος

Σκηνικά: Δέσποινα Βολίδη

Κοστούμια: Celebrity Skin

Φωτισμοί: Θανάσης Ρουμελιώτης

Μουσική επιμέλεια: Αλέξανδρος Κλημόπουλος

Φωτογραφίες: Δημήτρης Ευλαμπίδης

Art work: Γεράσιμος Αμπάτης

Γράφει η θεατρολόγος Μαριαλένα Δογγούρη

1η δημοσίευση:kallitexnes.gr

Κριτική της παράστασης "Κίρκη"

Το Σάββατο 12 Μαρτίου, βρεθήκαμε στο θέατρο Μπιπ και στην πρεμιέρα της παράστασης "Κίρκη" του Ανδρέα Φλουράκη.

Πρόκειται για ένα έργο ατμοσφαιρικό, με ρεαλιστικούς διαλόγους και συμβολισμούς.  Η Γυναίκα ζει μόνη σε ένα έρημο νησί γεμάτο άγρια σκυλιά, κάνει τελετές και διαθέτει τα κατάλληλα υπνωτικά για την αϋπνία.  Ο Άντρας έχει μαζί του ένα φορητό πικάπ, βλέπει ενοχλητικά όνειρα και είναι παντρεμένος με μια γυναίκα που τον περιμένει κρατώντας τα μαλλιά της στο ίδιο μήκος για εκείνον.

Το σκηνικό που επιμελήθηκε η  Μυρτώ Κοσμοπούλου, συνηγορούσε απόλυτα στο ονειρικό, μυσταγωγικό περιβάλλον που το σενάριο απαιτούσε. Ζελατίνες κάλυπταν την μια πλευρά της σκηνής, σημάδι της παλαιότητας του σπιτιού. Τα σκηνικά αντικείμενα ελάχιστα: μια γυάλα με νερό, ένα κόκκινο πανωφόρι και ένα φορητό πικάπ. Επιπροσθέτως, ο απόκοσμος μπλε φωτισμός, σε συνδυασμό με ήχους θάλασσας και άγριων σκυλιών, ταξιδεύουν τον θεατή σε έναν κόσμο μακρινό από τον δικό μας, και ενισχύουν την ψευδαίσθηση.

Η σκηνοθεσία της Χριστίνας Χριστοφή, επικεντρώθηκε στο ζευγάρι, και στο παιχνίδι των ηθοποιών πάνω στην σκηνή. Η ένταση αυξομειώνεται στο έργο, πότε είναι πολύ έντονη και πότε χαλαρώνει με χιουμοριστικές ατάκες. Η στάση και το στήσιμο των ηθοποιών επί σκηνής, απόλυτα μελετημένη, υπογράμμιζε αυτές τις εντάσεις του κειμένου.

Η Σεραφίτα Γρηγοριάδου, στον ρόλο της Γυναίκας, της μάγισσας, προσφέρει το μυστήριο και την απόσταση που είναι τόσο αναγκαία στον χαρακτήρα. Με τα μακριά, από άλλη εποχή, ρούχα της, το τελετουργικό που κάνει με το νερό, προσφέρει στον χαρακτήρα το μυστήριο που απαιτεί. Ακροβατεί ανάμεσα σε ένα απόκοσμο πλάσμα και σε ένα μικρό κοριτσάκι που βάφει τα νύχια του άντρα.

Ο Κωσταντής Μιζάρας, στον ρόλο του Άντρα, προσφέρει στην παράσταση τον ρεαλισμό. Με αναφορές στον μυθικό Οδυσσέα, ακροβατεί στο παρόν και στο παρελθόν. Επίσης ρόλος με αρκετά παιδικά στοιχεία, καθώς φοβάται (;) τα σκυλιά και δεν του αρέσει η βροχή. 

Ένας άντρας που επιλέγει να βρεθεί στην ανάγκη μιας γυναίκας και το αντίθετο. Μια σχέση που πνέει τα λοίσθια και προσπαθεί να κρατηθεί από τις αναμνήσεις της. Μια μυθική παραβολή που παραμένει σύγχρονη ως σήμερα. Μια ατμοσφαιρική παράσταση που θα σας κρατήσει. 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
 Θεατρικό έργο: Ανδρέας Φλουράκης
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή

ΓΥΝΑΙΚΑ: Σεραφίτα Γρηγοριάδου
ΑΝΤΡΑΣ: Κωσταντής Μιζάρας

Σκηνικά/Ρούχα: Μυρτώ Κοσμοπούλου
Φωτισμοί/Εικαστική επιμέλεια: ΝΟΜΑΔΑ
Φωτογραφίες: Βίκυ Ψυχογιού
Επικοινωνία/Δημόσιες Σχέσεις: Μαριάννα Αναστασοπούλου

Γράφει η θεατρολόγος Μαριαλένα Δογγουρη

Κριτική της παράστασης "Bonnie & Clyde"

Παρακολουθήσαμε στο θέατρο Βαφείο, την παράσταση Bonnie & Clyde με τους Οδύσσεια Μπουγά και Γιώργο Αδαμαντιάδη στους ομώνυμους ρόλους.

Οι θεατές πιάνονται όμηροι από τους γνωστούς κακοποιούς και ενώ πολύ συχνά σημαδεύονται από ένα όπλο, κανένας τους δεν επιθυμεί αυτή η «ομηρεία» να λήξει. Μπροστά λοιπόν στα μάτια των ομήρων θεατών, ξετυλίγονται οι τελευταίες στιγμές του θρυλικού ζευγαριού, το οποίο σταδιακά απομυθοποιείται, και έτσι ο θεατής καταλαβαίνει πολύ σύντομα πως οι «απαγωγείς» του στη πραγματικότητα είναι δυο παιδιά. Και αυτή η παιδικότητα τονίζεται με όλους τους τρόπους στο κείμενο του Adam Peck. Από την μια η Μπόνι εξομολογείται το όνειρό της να γίνει μια γνωστή θεατρίνα, και από την άλλη ο Κλάιντ δείχνει την αγάπη του για τα αυτοκίνητα. Πιο σημαντικό όλων όμως είναι η αγάπη που έχει ο ένας για τον άλλο, σε μια παράσταση που μεταπηδάει από την παιδικότητα στην αφόρητη σοβαρότητα με τρομερή ευκολία.

Σκηνοθετικά, Λευτέρης Παπακώστας, έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια παράσταση διαδραστική ως ένα σημείο με τους θεατές. Το σκηνικό είναι απλό αποτελούμενο ως επί το πλείστων από καφάσια.  Η σκηνοθετική καινοτομία του έργου όμως έγκειται στην παρουσία της Θεοδοσίας Σαββάκη, η οποία σε όλη τη διάρκεια της παράστασης παράγει την μουσική, άλλοτε με τα χέρια και τα πόδια της, με το στόμα της ή με το σαξόφωνό της, ενώ κινείται στην σκηνή σαν αερικό, αόρατη από τους συμπρωταγωνιστές της, υπογραμμίζοντας μουσικά, άλλοτε την ένταση και άλλοτε την παιδικότητα της στιγμής. Επίσης το ονειρικό στοιχείο που προσδίδει στο έργο η Θεοδοσία Σαββάκη έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ρεαλιστική σκηνοθεσία του έργου, όπως έρχεται σε πλήρη αντίθεση η παιδική φύση των ηρώων με τα εγκλήματά τους.

Η Οδύσσεια Μπουγά και ο  Γιώργος Αδαμαντιάδης χαρίζουν αληθινές, σοκαριστικές σε κάποιες στιγμές ερμηνείες. Ταυτίζονται απόλυτα με το θρυλικό δίδυμο, ενώ η χημεία τους πάνω στην σκηνή είναι χειροπιαστή. Από τα παιχνίδια λέξεων που παίζουν μέχρι στην πολύ άβολη ερωτική σκηνή, οι πρωταγωνιστές γίνονται ένα με τους ρόλους τους.

Η παράσταση «Bonnie & Clyde» δείχνει τις τελευταίες στιγμές ενός ζευγαριού που γνωρίζει πως έρχεται το τέλος. Αστείο και σοκαριστικό, ανάλαφρο και βαρύ με εξαιρετικές ερμηνείες και  ευρηματική σκηνοθεσία.

 ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Λευτέρης Παπακώστας
Φωτισμοί: Κώστας Παπαθεοδώρου
Σκηνικά-κουστούμια: Μάριος Ράμμος
Μουσική- σχεδιασμός ήχου: Μάριος Τσάγκαρης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δωροθέα Δημητρίου
Επιμέλεια παράστασης: Δημήτρης Λογοθέτης
Δημόσιες σχέσεις: Θεοδόσης Σκαρβέλης
Σκίτσο αφίσας: Σάββας Κοντός
Επιμέλεια αφίσας: Ζέττα Τουλή

Μια παραγωγή της Memento Mori

Γράφει η θεατρολόγος Μαριαλένα Δογγούρη

1η δημοσίευση: kallitexnes.gr

Κριτική Παράστασης "Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ"

Την Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου, βρεθήκαμε στο ιστορικό θέατρο Βέμπο και στην πρεμιέρα της παράστασης «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ», σε σκηνοθεσία Γιάννη Βολιώτη.

Το «Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ» είναι το μοναδικό δημοσιευμένο μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ, το οποίο κυκλοφόρησε στο μηνιαίο περιοδικό Lippincott’s Monthly Magazine στις 20 Ιουνίου 1890, για το τεύχος Ιουλίου του ίδιου έτους. Οι εκδότες του περιοδικού, φοβούμενοι την ανηθικότητα του μυθιστορήματος, λογόκριναν το έργο και αφαίρεσαν περί τις 500 λέξεις πριν την δημοσίευση, χωρίς να ενημερώσουν τον Ουάιλντ. Ακόμα κι έτσι όμως, το έργο κατάφερε να εξοργίσει το βρετανικό κοινό, οδηγώντας μέχρι και σε κραυγές για δίωξη του συγγραφέα για την προσβολή της Βικτωριανής ηθικής. Τέλος, το συγκεκριμένο έργο θεωρείται ότι ανήκει στην κλασσική Γοτθική λογοτεχνία με έντονο Φαουστικό θέμα.

Ένα τέτοιο κλασικό έργο, που δεν είναι γραμμένο σε θεατρική μορφή, αποτελούσε και πάντα θα αποτελεί σημαντικότατη πρόκληση στο θεατρικό του ανέβασμα. Πόσο μάλλον στην σημερινή εποχή με την βίαιη εισβολή της εικόνας που βιώνουμε στην ζωή μας. Παρόλα αυτά, ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιάννης Βολιώτης, κατάφερε με πανέξυπνο τρόπο, χρησιμοποιώντας τρισδιάστατες εικόνες (3D) “προβάλλοντας” και βγάζοντας στο φως έναν ολόκληρο κόσμο New Age ηθικής, με όλα τα επίπεδα, να συνδυάσει το κλασικό με το μοντέρνο, σε ένα πραγματικά επιτυχημένο πάντρεμα.

Το πάντρεμα αυτό εξυπηρετεί και σε άλλους σκοπούς. Επειδή το έργο δεν είναι προσδιορισμένο και προσεγμένο για την θεατρική πραγματικότητα και δοσμένο ως θεατρικό κείμενο , η εικόνα χρησιμοποιείται και για να προβάλλει κάποιες σκηνές του έργου, που αλλιώς θα είχανε μείνει εκτός, ως εξωκειμενικές.  Επίσης, το τρισδιάστατο σκηνικό εξυπηρετεί την ρεαλιστική απόδοση σκηνοθεσίας του έργου, καθώς μετατρέπεται σε ότι απαιτεί το κείμενο, από πλούσιο αστικό σαλόνι της εποχής, σε κήπο, δρόμο και τα λοιπά.

Η εισαγωγή του έργου, με τον πρωταγωνιστή Φώτη Λάμαρη να παίζει πιάνο, ενώ προβάλλεται το λογότυπο της παράστασης, αποτέλεσε μια από τις πιο μαγικές σκηνές του έργου. Επιπροσθέτως, ο σκηνοθέτης πόνταρε στο εξαιρετικό ταλέντο του πρωταγωνιστή του στο πιάνο, με αποτέλεσμα η μουσική, η οποία παιζόταν «ζωντανά» επί σκηνής, να συνεπαίρνει τους θεατές. Μάλιστα, το πιάνο ήταν το μοναδικό σκηνικό αντικείμενο που παρέμεινε στην σκηνή καθ” όλη την διάρκεια της παράστασης, παίρνοντας με αυτό το τρόπο τεράστια σημειωτική σημασία, ως το μόνο μέσο που ο «σκοτεινός» ήρωας είναι πραγματικά ο ευατός του.

Στις ερμηνείες, όλοι οι ηθοποιοί στάθηκαν εξαιρετικοί. Ο Φώτης Λάμαρης, στο ρόλο του Ντόριαν Γκρέυ, καταφέρνει να κοινωνήσει στο κοινό την αλλαγή του ήρωα μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Μεταμορφώνεται έτσι, μπροστά στα μάτια μας, από παιδί σε σκοτεινό χαρακτήρα. Η Φανή Γεωγαργάκη καταφέρνει να προσφέρει στο όλο εγχείρημα την αθωότητα και την γλυκάδα, που τόσο πολύ απουσιάζουν από το κείμενο. Τέλος οι Δημήτρης Σιγανός, Μιχάλης Παναγόπουλος, Αντώνης Τακτικός και Βασίλης Τερατόρης, αποτελούν την ραχοκοκαλιά της παράστασης, την όχι και τόσο ήσυχη δύναμη του κλασικού αυτού κειμένου.

Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ τα έχει όλα. Πάντρεμα κλασικού και μοντέρνου, κινηματογράφου και θεάτρου. Εκπληκτική μουσική και αξέχαστες ερμηνείες!

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
 Σκηνοθεσία : Γιάννης Βολιώτης
Μετάφραση – Θεατρική Διασκευή : Γιάννης Βολιώτης
Φωτισμοί: Αργύρης Θέος
Σκηνικά: David Negrin
3D Visual Art: Γιάννης Βολιώτης
Κοστούμια: JP John Pan
Χορογραφίες: Βαγγέλης Παπαδημητρίου
Μουσική: Φώτης Λάμαρης

Παραγωγή: Volition Spectacle
Συμπαραγωγός: Γιώργος Βέττος

Marketing & Επικοινωνία: Playwalk
Cultural Marketing: Δέσποινα Πρίνια (Playwalk)
Public & Media Relations: Νικόλας Φουρτζής (Playwalk)
Οργάνωση παραγωγής – Creative Director: Άρης Σομπότης (Volition Spectacle – Playwalk)
Φωτογραφίες: Δημήτρης Ευλαμπίδης (Redboxstudio)







Γράφει η θεατρολόγος Μαριαλένα Δογγούρη
 
1η δημοσίευση: kallitexnes.gr, 08/2/2016

Κριτική της παράστασης "About Milgram"

Tην Δευτέρα, 18 Ιανουαρίου, σε έναν ιδιαίτερο χώρο, τον τεχνοχώρο Cartel, πραγματοποιήθηκε η πρεμιέρα της παράστασης «Αbout Miligram» σε σκηνοθεσία Αντώνη Κωνσταντουδάκη.

Η παράσταση μας μεταφέρει σε ένα εργαστήριο, όπου ένας επιστήμονας (Πανάγος Ιωακείμ) μαζί με την βοηθό του (Ρεβέκκα Γιαννάκη), αμφισβητεί και προσπαθεί να επανεξετάσει τα αποτελέσματα της πραγματικής έρευνας του Stanley Miligram, που πραγματοποιήθηκε το 1963. Το συγκεκριμένο πείραμα, ακόμα και σήμερα χαρακτηρίζεται ως ένα από τα πλεόν αμφιλεγόμενα. Μέσα από μια σειρά πειραμάτων, ο Miligram κατέληξε στο συμπέρασμα πως καθημερινοί άνθρωποι είναι ικανοί να υπακούσουν σε εντολές που δίνονται από μία ανώτερη εξουσία, ακόμα κι αν αυτές οδηγήσουν στον θάνατο έναν αθώο άνθρωπο. Υποστήριξε πως η υπακοή στην εξουσία καλλιεργείται σε όλους μας από τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουμε. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να ακολουθούν εντολές, αν αυτές προέρχονται από κάποια αρχή ηθικά, κοινωνικά ή νομικά αναγνωρισμένη.

Το κοινό γίνεται κοινωνός του πειράματος, καθώς του δίνεται ο ρόλος της επιστημονικής επιτροπής που επιβλέπει τη διαδικασία. «Το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί». Η διαδικασία ξεφεύγει και φτάνει μέχρι και στα όρια του σαδισμού, όμως το «πείραμα πρέπει να συνεχιστεί». Η θέληση αλλάζει μπροστά στη σκληρότητα και οι ρόλοι μεταβάλλονται. Τελικά όλοι είναι πειραματόζωα, ακόμα και οι θεατές.

Πρόκειται για μια δυνατή παράσταση με εξαιρετικές ερμηνείες. Ο Πανάγος Ιωακείμ, στο ρόλο του επιστήμονα, χωρίς ηθικές αναστολές, πείθει και συγκλονίζει με την σκληρότητά του. Η Ρεβέκκα Γιαννάκη, στο ρόλο της βοηθού του, καταφέρνει με επιτυχία να μεταδώσει στο κοινό τις αμφιβολίες και την αλλαγή της σκέψης της. Η Βάλη Μαυρίδη, στο ρόλο του πρώτου πειραματόζωου που δέχεται στο σώμα της τις συνέπειες του πειράματος, συγκλόνισε και με την στάση του σώματος και με τις διακυμάνσεις στη φωνή της. Τέλος, η Άννα Μιχαλοπούλου, στο ρόλο του δεύτερου πειραματόζωου, αυτού που δίνει την εντολή της σωματικής τιμωρίας, καθηλώνει.

Ο Αντώνης Κωνσταντουδάκης, στην πρώτη του θεατρική απόπειρα σκηνοθεσίας, βουτάει στα βαθιά με ένα απαιτητικό κείμενο. Κατάφερε να φτιάξει μια παράσταση δυνατή και  αρκετά διαδραστική με το κοινό. Το στήσιμο δε των ηθοποιών ήταν τόσο ρεαλιστικό, που σε συνάρτηση με τα σκηνικά που επιμελήθηκε η Ζωή Αρβανίτη, δημιουργούν την ατμόσφαιρα πραγματικού πειράματος.

Το «About Miligram» είναι μια παράσταση που θα σας συγκλονίσει και θα σας αναγκάσει να σκεφτείτε εκτός άλλων, που αρχίζει και που τελειώνει η προσωπική ευθύνη του καθενός και πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να χρησιμοποιήσει άλλους, προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του.

Σκηνοθεσία: Αντώνης Κωνσταντουδάκης
Θεατρική Διασκευή: Γιάννης Σάββα
Bοηθός Σκηνοθέτη: Δέσποινα Γεωργοσοπούλου
Σκηνογραφία: Ζωή Αρβανίτη

Γράφει η θεατρολόγος Μαριαλένα Δογγούρη 

1η δημοσίευση: kallitexnes.gr, 20/01/2016

Κριτική της παράστασης "12 Ένορκοι"

Τη Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου, στο θέατρο Αλκμήνη,παρακολουθήσαμε την παράσταση 12 ένορκοι και την παρθενική εμφάνιση του Θανάση Κουρλαμπά στο ρόλο του ενόρκου με τον αριθμό 3. Το σενάριο της παράστασης γράφτηκε το 1954, από τον ReginaldRoseκαι πρωτοπαρουσιάστηκε ως τηλεταινία την ίδια χρονιά, ενώ το 1957 έγινε ταινία με πρωτότυπο τίτλο 12 angrymen.

Στη Νέα Υόρκη του 1957, ένα αλλοδαπό αγόρι, δεκαέξι ετών, κατηγορείται για φόνο. 12 ένορκοι συνεδριάζουν, για το αν θα εφαρμοστεί η θανατική ποινή, αντικατοπτρίζοντας τις – δυστυχώς διαχρονικές – προκαταλήψεις της κοινωνίας μας, μέσα από 12 πεντακάθαρα ψυχογραφήματα, που ξετυλίγονται «βίαια» μπροστά στα μάτια μας. Και ξετυλίγονται βίαια, καθώς ο θεατής είναι σαν να παρακολουθεί από την κλειδαρότρυπα, σε πραγματικό χρόνο, τη συνεδρίαση των ενόρκων. Πρόκειται για έναν ωμό ρεαλισμό· το σενάριο είναι απόλυτα αληθοφανές, σαν να ηχογράφησε ο συγγραφέας μια πραγματική τέτοια συνεδρίαση. Η σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη δείχνει έναν απέραντο σεβασμό σε αυτό τον ρεαλισμό. Από το σκηνικό (που επιμελήθηκε ο DavidNegrin) μέχρι και το στήσιμο των ηθοποιών στη σκηνή, υπογραμμίζεται αυτή η ανάγκη του σεναρίου· τον απόλυτο ρεαλισμό.

Σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, και οι 12 ηθοποιοί είναι πάνω στη σκηνή, και καταφέρνουν αυτό που θεωρητικά είναι εξαιρετικά δύσκολο, να είναι δηλαδή απόλυτα εναρμονισμένοι. Ο ηθοποιός Χριστόδουλος Στυλιανού (ένορκος νούμερο 8) μας εξήγησε, πως αυτή η αρμονία οφείλεται στην μοναδική χημεία που έχουν μεταξύ τους οι συντελεστές. Όλοι οι ηθοποιοί ήταν υπέροχοι στις ερμηνείες τους, αλλά πρέπει να υπογραμμιστεί πως ο «νέος» της παράστασης, Θανάσης Κουρλαμπάς, με μόνο τρεις πρόβες, ήταν καθηλωτικός.

Επιπροσθέτως, στα πολύ θετικά της παράστασης συγκαταλέγεται το πρόγραμμα, που δίνεται σε μορφή εφημερίδας. Πρωτοσέλιδο είναι φυσικά η φωτογραφία των 12 ηρώων, ενώ συγκαταλέγονται, εκτός από το μήνυμα της σκηνοθέτιδας, και άρθρα σχετικά με την θανατική ποινή, καθώς και χιουμοριστικά αποσπάσματα από αίθουσες δικαστηρίων. Μαζί με το πρόγραμμα της παράστασης, δίνεται επίσης και ένα ημερολόγιο του 2016 με φωτογραφίες των 12 ηρώων.

Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα δικαστικό δράμα, με ένα μεγαλοφυές κείμενο, καθηλωτικές ερμηνείες, γεμάτες ένταση και μια εξαιρετικά ενορχηστρωμένη σκηνοθεσία.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Κείμενο: Reginald Rose
Μετάφραση / Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Δραματουργική Επεξεργασία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη & Νότης Παρασκευόπουλος
Α’ βοηθός σκηνοθέτη: Μαγδαληνή Παλιούρα
Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Κωνσταντέλλου
Σκηνικά: David Negrin
Κοστούμια: Κική Μήλιου
Βοηθός ενδυματολόγου: Δανάη Ανεζάκη
Φώτα: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη
Μουσική: Γιώργος Περού
Sound design: Νίκος Τσέκος
Video art: Λάμπης Ζαρουτιάδης
Promo video: Γρηγόρης Πανόπουλος
Γραφιστική επιμέλεια: Σπύρος Δαπέργολας
Τη φωνή της χαρίζει η Νένα Μεντή
Arts Marketing: Playwalk
Παραγωγή: A PRIORI


Γράφει η θεατρολόγος Μαριαλένα Δογγούρη

1η δημοσίευση:  thinkingpeople.gr, 11/12/2015

Κριτική της παράστασης "Φλάι"

Την Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου βρεθήκαμε στο θέατρο Αλκμήνη, για να παρακολουθήσουμε το «Φλάι», της Στέλλας Ζαφειροπούλου, σε σκηνοθεσία ΠέπηςΜοσχοβάκου.

Τι σχέση μπορεί να έχει μια μύγα, ένας σκαντζόχοιρος, ένας μπούφος που λέει μόνο «μπα», ο Φάουστ και ένα μουλάρι; Όλα συνδέονται με την ζωή ενός ανθρώπου, που δεν μπορεί να χωρέσει στην κοινωνία μας και απομονώνεται από αυτήν.

Ένας άνθρωπος, που “επιλέγει” να γίνει κάτι άλλο σε έναν κόσμο που επιμένει να μένει ίδιος, αφηγείται καταστάσεις της ζωής του, σε ένα ψυχογράφημα μιας κοινωνίας που αρνείται να αλλάξει.

Ένας ιλαροτραγικός μονόλογος, που μιλά για εκείνους που έπαψαν να αντέχουν το βάρος της πραγματικότητας στους ώμους τους. Για τη διαφορετικότητα, τις συμβάσεις, τους ψυχαναγκασμούς, τις κοινωνικές νόρμες, την έλλειψη αποδοχής και κατανόησης. Για τα κοινά όλων και τις διαχωριστικές γραμμές της αποξένωσης. Μέσα σε μια παραίσθηση πραγματικότητας και φαντασίας, ένα έργο για τον διαρκή αποπροσανατολισμό, που ο καθένας από εμάς μπορεί να βιώσει.

Ένα έργο γεμάτο συμβολισμούς και παραβολές. Ο θεατής γίνεται μάρτυρας της ζωής ενός ανθρώπου, απορριπτέου από την κοινωνία που ζούμε.

Η ΛίληΤσεσματζόγλου, σε ένα ρόλο που δεν την έχουμε ξαναδεί, είναι απλά καθηλωτική. Κατακτά όλη τη σκηνή και είναι εκφραστικότατη. Όλο της το σώμα συμμετέχει, γίνεται ένα με το κείμενο.

Η σκηνοθεσία της Πέπης Μοσχοβάκου δίνει πνοή στο έργο.

Παίρνει τις λέξεις και τις κάνει εικόνες, χρησιμοποιώντας διάφορα αντικείμενα, όπως ένα μπιτόνι για να δημιουργήσει ένα μπούφο.

Εν κατακλείδι, το Φλάι, είναι πολλά παραπάνω από την ζωή μιας απλής μύγας ή ενός απλού ανθρώπου. Είναι μια υπενθύμιση της κοινωνίας που ζούμε και που συντηρούμε. Είναι μια υπέροχη παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε.

 Βασικοί Συντελεστές




Κείμενο: Στέλλα Ζαφειροπούλου
Σκηνοθεσία: Πέπη Μοσχοβάκου
Ερμηνεία: Λίλη Τσεσματζόγλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Κική Μήλιου
Μουσική: Γιάννης Οικονόμου
Επιμέλεια κίνησης: Νερίνα Ζάρπα
Σχεδιασμός φωτισμού: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Φωτογραφίες: Νικόλας Γρηγορίου
Ειδικές κατασκευές: Αλέξανδρος Λόγγος
Επιμέλεια αφίσας: Αποστόλης Ζαφειρόπουλος
Trailer: Παναγιώτης Γάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Μπαρούτα



Γράφει η θεατρολόγος Μαριαλένα Δογγούρη

1η δημοσίευση:thinkingpeople.gr, 14/12/2015

Κριτική της παράστασης "Αι 2 Τραγωδίαι"

Τη Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου παρακολουθήσαμε τη πρεμιέρα της ξεκαρδιστικής κωμωδίας Αι 2 τραγωδίαι, στο θέατρο Βαφείο.

Μια ομάδα μεταναστών, στην προσπάθεια τους να βρουν ένα καλύτερο μέλλον, ταξιδεύουν προς την Ευρώπη. Δυστυχώς όμως ναυαγούν και βρίσκονται, χωρίς να το γνωρίζουν στη Κύπρο.

Εκεί, τους υποδέχεται η θεά Αφροδίτη, η οποία γοητευμένη από τον αρχηγό των μεταναστών, τον Αχμέτ, προτείνει να του αλλάξει τη ζωή. Αποφασίζεται τελικά, ο Αχμέτ να ζήσει τις ζωές του Οιδίποδα και του Οθέλλου και στο τέλος να αποφασίσει ποια ζωή θέλει να ζήσει. Μαζί με αυτόν δέχονται και οι υπόλοιποι μετανάστες να «παίξουν» τους ρόλους που τους αναθέτει η Αφροδίτη προκειμένου να πλαισιώσουν τις «ζωές» των Οιδίποδα και Οθέλλου όπως
αυτές παρουσιάζονται στους σχετικούς μύθους. Οι ρόλοι όμως περιπλέκονται , καθώς εμφανίζεται ένας εκπρόσωπος της Ε.Ε. και ο κατώτερος θεός Μώμος.

Οι ρόλοι μπλέκονται, οι παρεξηγήσεις διαδέχονται η μία την άλλη και ώσπου να φτάσουν όλοι στο τέλος ο δυστυχής Αχμέτ-Οθέλλος-Οιδίποδας έχει φτάσει ο ίδιος στα όρια του όπως άλλωστε και όλοι οι υπόλοιποι.

Το κείμενο των Θανάση Σταυρόπουλου και Βαγγέλη Τάτση είναι μεγαλοφυές, γραμμένο σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο από την αρχή ως το τέλος. Η ιστορία τα έχει όλα· είναι μια τραγικωμωδία με αντιρατσιστικό μήνυμα που σατιρίζει και προσφέρει μια δεύτερη ματιά σε δυο κλασικές πλέον τραγωδίες. Επίσης οι δημιουργοί κράτησαν στο κείμενο πολλά από τα χαρακτηριστικά της αρχαίας τραγωδίας, όπως είναι ο χορός, ο κορυφαίος, τα επεισόδια, τα στάσιμα και η έξοδος.

Οι ηθοποιοί κατάφεραν απόλυτα να ανταπεξέλθουν σε αυτό το απαιτητικό έργο. Άλλαζαν συνεχώς ρόλους επί σκηνής, και όμως ήταν απόλυτα ξεκάθαρο πάντα ποιο πρόσωπο υποδύονται. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον Αναστάσιο Κολοβό στο ρόλο της Δυσδαιμόνας και της Ιοκάστης, ο οποίος προσέφερε απλόχερα το γέλιο.

Η δουλειά της σκηνοθεσίας σε ένα τέτοιο απαιτητικό κείμενο δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, κι όμως η Μαρία Μανώλη, στη πρώτη της σκηνοθετική δουλειά, βγήκε ασπροπρόσωπη. Με έξυπνες σκηνικές λύσεις, χώρισε τη σκηνή στα δύο με αποτέλεσμα ο θεατής να αντιλαμβάνεται πάντα ποια ιστορία παίζεται μπροστά του και ποιος ήρωας είναι στη σκηνή.

Παρά το τίτλο, ο θεατής δεν γίνεται μάρτυρας δυο παλιών τραγωδιών, αλλά και μιας σύγχρονης· αυτής των χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων που αναζητούν μια καλύτερη ζωή.

Και είναι αυτή τους η ανάγκη που τους αναγκάζει να δεχτούν τη προσφορά της Αφροδίτης ή του Ευρωπαίου εκπροσώπου, να τους στείλει για ένα καλύτερο μέλλον στο Πακιστάν. Η αγωνία να ορίσει κάποιος την ζωή του υπογραμμίζεται με όλες τις εμφάσεις του σε αυτό το σπαρταριστό κατά τ’ άλλα κείμενο. Και τελικά, αυτή είναι η δουλειά της κωμωδίας· να προσφέρει εκτός από γέλιο και έντονο προβληματισμό.

Εν κατακλείδι, η κωμωδία Αι 2 Τραγωδίαιείναι μια παράσταση που θα σας χαρίσει άφθονο γέλιο, θα σας προβληματίσει και θα σας χαρίσει μια καταπληκτική βραδιά.

Γράφει η θεατρολόγος Μαριαλένα Δογγούρη

 

Οι συντελεστές της παράστασης

Κείμενο: Θανάσης Σταυρόπουλος – Βαγγέλης Τάτσης
Σκηνοθεσία: Μαρία Μανώλη
Σκηνικά – Κουστούμια: Ανθή Πετρουλάκη
Μουσική: Βασίλης Τσεντούρος
Χορογραφία – Σκηνική Πάλη: Αντιγόνη Σαρρή
Σκηνοθεσία Φωτισμών – VIDEO: Μάρκος Παπαϊωάννου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κάτια Ευστρατίου
Προβολή-επικοινωνία: BrainCo Α.Ε.
Παραγωγή: STAGE ALIVE

Παίζουν με αλφαβητική σειρά

Βαγγέλης Αλεξανδρής
Τακης Βρανοπουλος
Καλή Δάβρη
Κώστας Ζέκος
Αναστάσης Κολοβός
Αθανασία Κούσουλα
Θανάσης Σταυρόπουλος
Μάρκος Στεφάνου

1η δημοσίευση: thinkingpeople.gr, 29/12/2015

Κριτική της παράστασης "Στα σκοτεινά - Making movies"

Πριν από λίγες ημέρες, βρεθήκαμε στον Τεχνοχώρο CARTEL, για να παρακολουθήσουμε την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης.

Ο νέος εναλλακτικός τεχνοχώρος CARTEL βρίσκεται στο Βοτανικό δίπλα στο σταθμό μετρό Ελαιώνας. Ένας χώρος φιλόξενος που μοιάζει με βιομηχανικό, κάτι που βοηθά εξαιρετικά, στο ύφος και στην απόδοση της παράστασης.

Η παράσταση «Στα Σκοτεινά-Making Movies» είναι μια σειρά μονολόγων, με κοινό παρανομαστή το σεξ και τη βία. Στη σκηνή παρουσιάζονται εννιά γλυκόπικρες ιστορίες, άλλοτε κωμικές και άλλοτε σκληρές και βίαιες.

Αυτοί οι μονόλογοι είναι οι σκέψεις των ηρώων· είναι η αλήθεια τους, διατυπωμένη χωρίς κοσμητικά επίθετα και φαμφάρες, χωρίς καμιά δικαιολογία για αυτό που είναι. Μας δίδεται έτσι από τον συγγραφέα, Γιώργο Ηλιόπουλο, ένα καθαρό ψυχογράφημα. Σε αυτή τη παράσταση, ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με κάθε λογής χαρακτήρων· από ένα φοβισμένο παιδί, μέχρι μια κακοποιημένη γυναίκα και ένα σωματέμπορα.

Οι ηθοποιοί Ορέστης Τρίκας, Νίκος Αναγνωστόπουλος, Λάζαρος Βασιλείου και Λία Τσάνα, εναλλάσσουν συνεχώς χαρακτήρες, γεγονός που, σε συνδυασμό με την απαιτητική φύση του μονολόγου, προϋποθέτει ανεπτυγμένες υποκριτικές ικανότητες, στις οποίες ανταποκρίνονται και με το παραπάνω.

Μεγάλο πλεονέκτημα της παράστασης είναι η ευρηματική και πρωτοποριακή σκηνοθεσία του Θοδωρή Βουρνά.

Κάθε φορά που ένας ηθοποιός βγαίνει μπροστά για κάποιο ρόλο, ένας άλλος τον βιντεοσκοπεί, στέλνοντας την εικόνα σε μια τηλεόραση που υπάρχει στο κέντρο της σκηνής. Αυτό το σκηνοθετικό τρικ λειτουργεί εν μέρει για να διαλύσει τη ψευδαίσθηση για τον θεατή, επιπροσθέτως, όμως, του προσφέρει αυτό που βλέπει από μια άλλη οπτική γωνία· αυτή των ηθοποιών. Και αυτό βοηθάει στην οριστική ξεγύμνωση του χαρακτήρα πάνω στη σκηνή.

Τον βλέπουμε από παντού την ώρα που μας εξομολογείται τις πιο κρυφές του σκέψεις. Η κάμερα συμμετέχει ενεργά στη παράσταση, καθώς με τις κινήσεις τους οι ηθοποιοί-χειριστές τονίζουν, εκεί που πρέπει, το συναίσθημα.

Ο σκηνικός χώρος έμεινε λιτός, δίνοντας, με αυτό τον τρόπο, έμφαση στη τηλεόραση και σε δυο νάιλον διαφανείς κουρτίνες, πίσω από τις οποίες ακούγονται οι φωνές των αναμνήσεων των ηρώων που τους σημάδεψαν.

Εν κατακλείδι, η παράσταση «Στα Σκοτεινά-Making Movies» είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να προβληματιστείτε, να γελάσετε και να συγκινηθείτε.

ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Κείμενο: Γιώργος Ηλιόπουλος
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Βίλλυ Τερτήπη
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Σκηνικά – Κοστούμια: Σοφία Λεγάτου
Μουσική: Σωτήρης Καστάνης
Φωτογραφία promo/artwork: Γιώργος Γιαννίμπας
Φωτογραφίες παράστασης: Μαρία Σαλταούρα
Βίντεο: Γιώργος Τσιρογιάννης

Γράφει η Μαριαλένα Δογγούρη

1η δημοσίευση: thinkingpeople.gr, 17/11/2015

Κριτική της παράστασης "Ο Κουλοχέρης του Σποκέιν"

Τη Δευτέρα βρεθήκαμε στη πρεμιέρα της παράστασης «ο κουλοχέρης του Σποκέιν», του πολυβραβευμένου Ιρλανδού συγγραφέα Μάρτιν ΜακΝτόνα, στο θέατρο Olvio, έναν ιδιαίτερα όμορφο χώρο, τον πλέον κατάλληλο για τη συγκεκριμένη παράσταση.

Η «σκοτεινή» -όπως χαρακτηρίστηκε από τον Αμερικάνικο Τύπο- κωμωδία εκτυλίσσεται μέσα στο δωμάτιο ενός φτηνού ξενοδοχείου.

Ο Καρμάικλ(Δημήτρης Πετρόπουλος), ένας ανάπηρος και συνεσταλμένος άνθρωπος, ψάχνει εδώ και 32 χρόνια, ανάμεσα σε εμπόρους που διακινούν πτώματα, να βρει το κομμένο αριστερό χέρι του και μπλέκει με ένα ζευγάρι απατεώνων και ένα ρεσεψιονίστα. Ωστόσο, το νόημα του έργου είναι πιο βαθύ, καθώς ο θεατής παρακολουθεί έναν άνθρωπο ακρωτηριασμένο, τόσο ψυχικά, όσο και σωματικά, να ψάχνει να βρει αυτό που του κλάπηκε από την εφηβική του ηλικία· όχι μόνο το χέρι του, αλλά την αθωότητα και την ανεμελιά του. Και σε αυτή τη προσπάθειά του μπλέκει, όχι τόσο με κλασικούς απατεώνες, αλλά πιο πολύ με παιδιά, τα οποία δεν μπορούν να καταλάβουν την έλλειψη που βιώνει ο ήρωας.

Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία με γρήγορούς ρυθμούς και σπαρταριστούς διαλόγους, που εν μέρει σατιρίζει με τον καλύτερο τρόπο την σύγχρονη κοινωνία, όπου ο άνθρωπος βιώνει την οποιαδήποτε απώλεια και τον διακατέχει ο φόβος για οτιδήποτε διαφορετικό. Ο σκηνοθέτης, Νίκος Χανιωτάκης, προσέγγισε το έργο με σεβασμό, και συνέθεσε μια πανέξυπνη σκηνοθεσία, εξαιρετικό δείγμα της οποίας είναι οι είσοδοι και οι έξοδοι των ηθοποιών από τη σκηνή.

Το σκηνικό της παράστασης που επιμελήθηκε η Μαντώ Ψυχουντάκη, είναι λειτουργικότατο· ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο οποίο εκτός των άλλων περιέχονται μια ντουλάπα που μετατρέπεται σε κλουβί γίββωνα και μια βαλίτσα γεμάτη ακρωτηριασμένα άκρα.

Η Ελένη Βαϊτσου, στο ρόλο της Μέριλιν και ο Σταύρος Καλλιγάς, στο ρόλο του Τόμπι είναι ξεκαρδιστικοί. Ο Δημήτρης Πετρόπουλος είναι εξαιρετικός, ενώ την παράσταση κλέβει ο Γεράσιμος Σκαφίδας στο ρόλο του ενοχλητικού ρεσεψιονίστα.
Εν κατακλείδι, η παράσταση «ο κουλοχέρης του Σποκέιν», θα σας κάνει να γελάσετε με την καρδιά σας, αλλά και θα σας αναγκάσει να προβληματιστείτε με τα όσα παρακολουθήσατε.



Συντελεστές

«Ο ΚΟΥΛΟΧΕΡΗΣ ΤΟΥ ΣΠΟΚΕΪΝ»
Μαύρη Κωμωδία του Μάρτιν ΜακΝτόνα
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Νίκος Χανιωτάκης
Σκηνικά – κοστούμια: Μαντώ Ψυχουντάκη
Φωτογραφίες: Νίκος Βούλγαρης

Ερμηνεύουν  Δημήτρης Πετρόπουλος: Καρμάικλ
Ελένη Βαΐτσου: Μέριλιν
Σταύρος Καλλιγάς: Τόμπι
Γεράσιμος Σκαφίδας: Μέρβιν

Γράφει η θεατρολόγος Μαριαλένα Δογγούρη

1η δημοσίευση: thinkingpeople.gr, 5/12/2015

Κριτική παράστασης "Το γαλάζιο του ουρανού"

Πριν από λίγες μέρες βρεθήκαμε στο Θέατρο Αλκμήνη, ένα ζεστό και μοντέρνο χώρο, για να παρακολουθήσουμε τη παράσταση «Το Γαλάζιο Του Ουρανού« του Γιώργου Βέττου. Μια παράσταση βασισμένη στο σουρεαλιστικό έργο του Ζωρζ Μπατάιγ, όπου περιγράφεται η κραυγή μιας κοινωνίας που σπαράζεται, και μοιάζει με θεατρική Guernica, και από την οποία παρελαύνουν όλο το κίνημα του σουρεαλισμού και η τέχνη του μεσοπολέμου.

Στη σκηνή ο θεατής παρακολουθεί ένα ψυχογράφημα με αντι-ήρωες σε σύγχυση. Ο Τρόπμαν, που τον ερμηνεύει ο Γιώργος Στυλιανόπουλος, ζει το υπαρξιακό του δράμα μέσα από μία έκλυτη ζωή, γεμάτη αλκοόλ, ακολασίες και αρρωστημένο ερωτισμό. Οι ηθοποιοί, υπερυψωμένοι στο πίσω μέρος της σκηνής, αφηγούνται, με τις γεμάτες ρυθμό κινήσεις τους, τον παράλληλο κόσμο του πρωταγωνιστή, τον ακρογωνιαίο λίθο των σκέψεών του· τον έρωτα, τη φιλία, τους αγώνες του εργατικού κινήματος.

Ο σκηνοθέτης και επαγγελματίας του χορού, της μουσικής και της κίνησης, Γιώργος Βέττος, βάζει σε κίνηση τις ήδη διαταραγμένες ανθρώπινες σχέσεις, που φτάνουν μέχρι την ανθρώπινη θυσία. Οι κινήσεις των ηθοποιών είναι απόλυτα χορογραφημένες, ώστε να μας διηγούνται τη δική τους ιστορία, χωρίς λόγια, σαν βουβός κινηματογράφος. Οι ηθοποιοί, με την ερμηνεία τους, τονίζουν απόλυτα τη σκηνοθετική βούληση, όχι μόνο μέσω του σώματος τους αλλά και με την γενική υπόκριση τους. Το πιάνο που βρίσκεται επί σκηνής και που παίζει ο Τασος Σωτηράκης, δίνει το παλμό στο έργο. Τα κουστούμια που επιμελήθηκε η Μαργαρίτα Δοσούλα καταφέρνουν να ταξιδέψουν το θεατή στη μαγική εποχή του μεσοπολέμου.

Το σκηνικό του Γιώργου Θεοδοσίου είχε να διηγηθεί επίσης μια ιστορία· ένας καθρέφτης που μετατρέπεται σε μπαρ, το κρεβάτι της ακολασίας στο κέντρο της σκηνής, η μπανιέρα, το πιάνο και ο υπερυψωμένος χώρος στο πίσω μέρος για τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Κάθε σκηνικό αντικείμενο έχει πολλαπλές χρήσεις, ανάλογα με το τι θέλει να υπογραμμίσει κάθε φορά ο σκηνοθέτης.

Εν κατακλείδι, το γαλάζιο του ουρανού είναι μια παράσταση με μοντέρνα ματιά, που όχι μόνο θα ψυχαγωγήσει τον θεατή, αλλά θα τον αναγκάσει, βγαίνοντας από την αίθουσα να σκεφτεί τα όσα παρακολούθησε.

Γράφει η Μαριαλένα Δογγούρη

 Συντελεστές

Διασκευή / Σκηνοθεσία: Γιώργος Βέττος
Σκηνογραφία: Γιώργος Θεοδοσίου
Ενδυματολογική επιμέλεια: Δοσούλα Μαργαρίτα
Φώτα: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Φωτογραφία: Γιάννης Πρίφτης
Κίνηση-Χορογραφίες: Γιώργος Βέττος
Πρωτότυπη Μουσική: Τάσος Σωτηράκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γεωργία Κατσανού
Promo video: Ανδρέας Σταυρόπουλος
Παραγωγή: One Night Art

Παίζουν οι ηθοποιοί: Αθηνά Κουτσιανούλη, Ξανθή Γεωργίου, Αγγελική Μαραθιά, Δων Χριστοδούλου, Τάσος Σωτηράκης, Γιώργος Στυλιανόπουλος, Κωνσταντηνιά Δήμου, Γιώργος Λαμπρόπουλος

1η δημοσίευση: thinkingpeople.gr, 26/11/2015

Κριτική της παράστασης "Όποιος Προλάβει"

Το Σάββατο βρεθήκαμε στο θέατρο Άβατον στο Γκάζι, για να παρακολουθήσουμε την εξωφρενική κωμωδία του Ζωρζ Φεντώ, όποιος προλάβει, σε σκηνοθεσία Γιώργου Δουργούτη. Μια κωμωδία παρεξηγήσεων, σχετικά με την αιώνια μάχη των δυο φύλων.

Η Λουσιέν, μια παντρεμένη «καθώς πρέπει» κυρία, πολιορκείται επίμονα από διάφορους επίδοξους μνηστήρες, οι οποίοι τυγχάνει μάλιστα να είναι φίλοι και γνωστοί του συζύγου της, του δικηγόρου Βατλέν. Παρ’ όλα αυτά, δηλώνει πιστή σε εκείνον, εφόσον ο ίδιος δεν προβεί πρώτος στο ατόπημα της απιστίας. Πολύ σύντομα, ωστόσο, θα αποδειχτεί πως ο Βατλέν… δεν είναι και τόσο αθώος, γεγονός που πυροδοτεί ένα γαϊτανάκι παρεξηγήσεων, απροσδόκητων εξελίξεων και σουρεαλιστικών καταστάσεων, στο οποίο στροβιλίζονται φίλοι, γνωστοί, λιγότερο και περισσότερο οικείοι του ζευγαριού.

Ποιος είναι τελικά το θύμα και ποιος ο θύτης; Η συνέχεια επί σκηνής…

Πρόκειται για μια φαρσκοκωμωδία, από τον μαιτρ του είδους,ΖώρζΦεντώ. Η σκηνοθεσία της παράστασης είναι γρήγορη, στημένη σε ένα σύγχρονο σκηνικό· ένα αστικό σπίτι, ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και τέλος το σπίτι του εργένη Ρεντιγιόν. Αυτή η γρήγορη σκηνοθεσία είναι που δίνει το ρυθμό στο έργο. Επιπροσθέτως, υπάρχουν έξυπνα σκηνοθετικά τεχνάσματα όπως ηαλλαγή των σκηνικών, επί σκηνής, από τους ίδιους τους ηθοποιούς.

Εκτός από το πρωταγωνιστικό ζευγάρι (ΛίληΤσεματζόγλου – Λουσιέν και Θάνος Χρόνης – Βατλέν), ο υπόλοιπος θίασος υποδύεται παραπάνω από ένα ρόλο. Έτσι, για παράδειγμα, η Καλή Δάβρη είναι η κυρία Ποντανιάκ, η καμαριέρα και η κουφή σύζυγος. Μάλιστα, αυτές οι εναλλαγές γίνονται τόσο γρήγορα, που απορείς πως προλαβαίνουνκαι αλλάζουν ρούχα. Οι ηθοποιοί ανταποκρίνονται άψογα στις σκηνοθετικές επιταγές και στις εναλλαγές των ηρώων, προσφέροντας απλόχερα το γέλιο.

Εν κατακλείδι, ο θεατής θα παρακολουθήσει μια ευχάριστη κωμωδία με ξεκαρδιστικούς διαλόγους και ερμηνείες, μια απολαυστική προσέγγιση στο θέμα της ερωτικής επιθυμίας και της απιστίας, με φρενήρεις σκηνικούς ρυθμούς και πολύ γέλιο.

Γράφει η Θεατρολόγος Μαριαλένα Δογγούρη
Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Γιώργος Δουργούτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μάρκος Στεφάνου
Σκηνικά: Μαργαρίτα Αμαραντίδη
Κοστούμια: Έλενα Ηλία
Μουσική: Γιώργος Περού
Φωτισμοί: Δημήτρης Χύτος
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Τσίκος
Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Playwalk – Νικόλας Φουρτζής
Παίζουν οι ηθοποιοί

Λουσιέν: Λίλη Τσεσματζόγλου
Βατλέν: Θάνος Χρόνης
Μαργαρίτα: Μαργαρίτα Αμαραντίδη
Ποντανιάκ: Γιώργος Δουργούτης
Ρεντιγιόν: Μάρκος Στεφάνου
Κα Ποντανιάκ: Καλή Δάβρη
Ιερώνυμος: Μανώλης Βαζαίος

1η δημοσίευση: thinkingpeople.gr, 3/12/2015

Κριτική της ταινίας του Θοδωρή Βουρνά «Χωρίς Γάλα – Without milk»

O Πάνος Μουζουράκης, στην πρώτη κινηματογραφική του εμφάνιση, υποτάσσεται στις επιθυμίες του έμπειρου παραγωγού του, Αλέξανδρου Λογοθέτη. Η ταινία καταγράφει τη συζήτηση των δύο ανδρών και τις λεπτές ψυχολογικές ισορροπίες.

Τι είμαστε ικανοί να κάνουμε; Τι είμαστε διατεθειμένοι να διαθέσουμε ή να χάσουμε, με αντάλλαγμα την ελευθερία;”. Αυτή η φράση της ταινίας, στα πρώτα της κιόλας λεπτά, συνοψίζει όλο το νόημα του έργου, όπου παρακολουθούμε έναν ανήσυχο συγγραφέα (Π, Μουζουράκης) να διαπραγματεύεται τους όρους του σεναρίου του με έναν έμπειρο παραγωγό ταινιών (Α. Λογοθέτης). Ο Θοδωρής Βουρνάς μας παρουσιάζει έξυπνα μια κινηματογραφική σάτιρα του ίδιου του κινηματογράφου βασισμένος στο μονόπρακτο έργο της Blanca Bardagil “cafe solo”. Βασικό θέμα είναι η ατέρμονη πάλη της τέχνης εναντίον του marketing· όταν το marketing μπαίνει μέσα στη τέχνη, συνήθως την αλλοιώνει, όπως το γάλα αλλοιώνει την γεύση του καφέ. Και έτσι., ο “ηττημένος” πρέπει να βάλει γάλα στο καφέ του, αλληγορικό σημάδι παράδοσης, καθώς αλλοιώνεται και ο ίδιος· δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος.

Πρόκειται για μια κωμωδία με γρήγορους ασταμάτητους διαλόγους, ευρηματική σκηνοθεσία και ωραία μηνύματα. Ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, στο ρόλο του παραγωγού, μας χαρίζει μια πανέμορφη ερμηνεία, ενώ ο Πάνος Μουζουράκης, στο ρόλο του ασυμβίβαστου καλλιτέχνη, μας αναγκάζει να ταυτιστούμε μαζί με αυτόν και τα ιδανικά του.

Επίσημη συμμετοχή στο φεστιβάλ μικρού μήκους ταινιών της Δράμας και επίσημη συμμετοχή στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Αθήνας.

https://www.youtube.com/watch?v=3Cpyyslp2vA

1η δημοσίευση: thinkingpeople.gr, 13/11/2015